یک عکس یادگار از غرب به شرق ردیف ایستاده: من دیوار تو دیوار … ۱۷ شهریور ماه ۹۲...

برای باور آفتاب حاجت به سوگند نور نیست همه می دانند؛ فردا با سپیده دم آغاز می شود ۱۲ شهریور ماه ۹۲...

چیزی نمانده است همه را طی کردم از «خودم» که بگذرم به تو می رسم یکم شهریور ماه ۹۲...

تا ماه کامل است خیال من از آفتاب راحت است ۳۰ امرداد ماه ۹۲...

صبح می شود؛ پرده را کنار می کشم … پرده را کنار می کشی؛ صبح می شود! … ۲۵ مرداد ماه ۹۲...

آن بی قرار، ماه آن عاشق چشم انتظار، ماه تا هست؛ تا آن افق که چشم کار می کند، شب است… بیچاره ماه … در حسرت طلوع، تا صبح تکرار خاطره نور می کند… ۲۲ مرداد ماه ۹۲...

اینجا ایران صدای احتیاج مبرم کویر به باران… ۱۹ مرداد ماه ۹۲...

این سرخ آسمان ریخته بر سپیده دمان سرخ گونه های من است ای انسان گونه! سیلی بزن مدام! این خون آسمانی روشنای ظهر تو می گردد… ۱۵ مرداد ماه ۹۲...

می گفتم : «کاش قدم بلندتر بود حتی چند بند انگشت به تو نزدیکتر می شدم» در خواب خورشید شده بودم؛ از منظر چشمان تو، همه هم قد بودیم… ۳ امردادماه ۹۲...