آنگاه که در مکان مقدست
- جهان هستی -
صلات عشق تو را تجربه می کنم
و پناهگاه امن را می یابم
و میکده ات ، قبله گاه نماز من می گردد
و آشیانه پرواز
و جام تنفسم را سرشار از هوای شعور تو می بینم
و اشتیاق تو به من
اشتیاق من به تو را ناگزیر می شود…
آری آن هنگام
تو معبود من می شوی
و مرا به خانه پدریم راه می دهی
و خانه دلم
-بیت الله-
چه زیبا به وسعت هستی می رسد
و بسم الله می شود …
و من
فقط نگاه …
فقط رها…
رها …
دیدگاه ها