باری عزیز مــن از خالـــــــــی این قــــاب مـی رود
جسمش به خاک خفته و خسته ز مرداب می رود

از بـــــی کـــران عدم مژده پـــــــــــرواز می رســد
مـــــــــشتاق می شود و تشنه و بی تاب می رود

باران اشک که جاری است از دیــــــــــــدگان من
شوق رهـــــــایی عشقی است که بر آب می رود

«بدرود ای عـــزیز قدیـــــمی روزهــای سخـــــت»
بدرود گفت و بــــــدیــــــدمش که در خواب می رود

چون قطره ای که به دریای عشق شرفیاب شد
دیدم که به دیـــــــدار نور شـــــــرفـــــــیاب می رود

آری نگار من از چارچـــــوب قــــاب خسته است
باری عــــزیــــز مــــن از خالی این قـــــاب می رود